ODA
DO MŁODOŚCI
Taka interpretacja „ODY DO MŁODOŚCI” , nie ma celu zabiegów porównywania i innych podtekstów. To chwila
potrzeby i czysty odruch lekkości, impuls. Z góry
przepraszam,
jeżeli kogoś uraziłem i wprawiłem w
oburzenie.
Jak pisałem,
stworzyłem taki tekst?
Zdanie po zdaniu, zerkając na
wiekopomne dzieło Adama Mickiewicza i pisząc swoje myśli podobnymi strofami.
Poezje pisano przez tysiąclecia, dla podnoszenia ducha i wiary. Mnie sprawiła
fajną, ciepła chwilę. Zastrzegam się. …….. Taką interpretacja, własnych odczuć
wykonałem po raz pierwszy. Miłe, cudowne doznanie. Przepraszam za lapsusy
interpunkcyjne, itp.
Jeszcze jedna uwaga. Przez starość
rozumiem stare od wieków szablony. Skostniały świat.
Pozdrawiam i jeżeli można
prosić, to czekam na opinie. Najostrzejsze przyjmę z pokorą E.K.
ODA DO MŁODOŚCI Prawdziwa młodość XXI w? – wiecznie młodzi.
Poniższa
strona tekstu /prawa/, własne pisane słowa.
Bez serc, bez ducha, to
szkieletów ludy; Serce i dusza pełna otwartych marzeń,
Młodości! dodaj mi
skrzydła! Dodaje skrzydeł i unosi do nieba.
Niech nad martwym wzlecę
światem Świat staje się piękny, otwarty.
W rajską dziedzinę
ułudy: Zamienia się w kolorową krainę.
Kędy zapał tworzy cudy, Powstają nieprawdopodobne cuda,
Nowości potrząsa kwiatem Nieprawdziwość zamienia się w prawdę,
I obleka w nadziei złote
malowidła. A, słońce wszystko opromienia.
Niechaj, kogo wiek
zamroczy, Starość ludzi, tryska młodością.
Chyląc ku ziemi
poradlone czoło, Twarz pełna dziecięcych myśli,
Takie widzi świata koło, Bije spojrzeniem piękna.
Jakie tępymi zakreśla
oczy. Oczy promienieją bramy duszą,
Młodości! ty nad poziomy Otwierając młodości wymiary.
Wylatuj, a okiem słońca Młodość świeci.
Ludzkości całe ogromy Porywa naszą duszę!
Przeniknij z końca do
końca. Przeradza się okrzyk cudu.
Patrz na dół - kędy
wieczna mgła zaciemnia Spogląda do góry, gdzie wieczna młodość.
Obszar gnuśności zalany
odmętem; Prawdziwa! Młoda!
To ziemia! Dla wiecznie młodych.
Patrz. jak nad jej wody
trupie Nie zna granic, to życia prawda.
Wzbił się jakiś płaz w
skorupie. Jedyna, szybuje ponad wymiary.
Sam sobie sterem,
żeglarzem, okrętem; Nie zna ograniczeń.
Goniąc za żywiołkami
drobniejszego płazu, Żegluje niczym samotny żeglarz.
To się wzbija, to w głąb
wali; Odkrywa cudowne światy.
Nie lgnie do niego fala,
ani on do fali; Nie straszne jej fale i burze.
A wtem jak bańka prysnął
o szmat głazu. Żadne gromy nieba.
Nikt nie znał jego
życia, nie zna jego zguby: Nigdy ONA nie ginie,
To samoluby! Gdy jest młoda i prawdziwa.
Młodości! tobie nektar
żywota Prawda i młody duch.
Natenczas słodki, gdy z
innymi dzielę: To otchłań blasku życia.
Serca niebieskie poi
wesele, Dodaje słodkości czerwieni serca.
Kiedy je razem nić
powiąże złota. Łączy złotem duszy wymiary.
Razem, młodzi
przyjaciele!... Razem, młodzi sercem!
W szczęściu wszystkiego
są wszystkich cele; Razem, młodzi duchem!
Jednością silni, rozumni
szałem, Odkrywajmy krwi tętno
prawdziwe.
Razem, młodzi
przyjaciele!... Razem młodzi duszą!
I ten szczęśliwy, kto
padł wśród zawodu, To nasz radosny odgłos,
Jeżeli poległym ciałem Rytm taktu serca młodości.
Dał innym szczebel do
sławy grodu. Choć ścieżka kręta i stroma.
Razem, młodzi
przyjaciele!... Przeszkód
ma bez liku.
Choć droga stroma i
śliska, Niczym jest dla Prawdy i wiary.
Gwałt i słabość bronią
wchodu: Wiary w młodość.
Gwałt niech się gwałtem
odciska, Ducha.
A ze słabością łamać
uczmy się za młodu! Duszy i serca.
Dzieckiem w kolebce kto
łeb urwał Hydrze, Odrzućmy dorosłe natury.
Ten młody zdusi
Centaury, Pielęgnujmy dziecka okrzyki.
Piekłu ofiarę wydrze, Naiwne i głupie stonowane wybryki.
Do nieba pójdzie po
laury. One nam dodadzą blasku. Życia.
Tam sięgaj, gdzie wzrok
nie sięga; Zdrowego odruchu.
Łam, czego rozum nie
złamie: Jednak, mała uwaga.
Młodości! orla twych
lotów potęga, Nie przesadzajmy.
Jako piorun twoje ramię. Zalecana sprawiedliwa rozwaga.
Hej! ramię do ramienia!
spólnymi łańcuchy Hej! razem młodzi druhowie,
Opaszmy ziemskie
kolisko! Połączmy wszystkie dłonie.
Zestrzelmy myśli w jedno
ognisko Niech młode myśli szybują wysoko,
I w jedno ognisko
duchy!... Rozpalą wspólne ognisko ziemi.
Dalej, bryło, z posad
świata! Dalej, ruszajmy!
Nowymi cię pchniemy
tory, Burzmy stare mury.
Aż opleśniałej zbywszy
się kory, Obalajmy stare zasady.
Zielone przypomnisz
lata. Teraz młodość rządzi, ona jest
prawdziwa.
A jako w krajach zamętu
i nocy, Ogarnia wszystkie świata strony,
Skłóconych żywiołów
waśnią, Wyznacza cztery żywioły.
Jednym "stań
się" z bożej mocy Niczym kompas,
Świat rzeczy stanął na
zrębie; Prowadzi do przodu.
Szumią wichry, cieką
głębie, Rozjaśnia niebo i gwiazdy.
A gwiazdy błękit
rozjaśnią - Snuje mleczne przestrzenie.
W krajach ludzkości
jeszcze noc głucha: Tam gdzie jej jeszcze nie znają,
Żywioły chęci jeszcze są
w wojnie; Rozłożą ramiona, ugoszczą.
Oto miłość ogniem
zionie, Otwierać będą serca,
Wyjdzie z zamętu świat
ducha: Duszę.
Młodość go pocznie na
swoim łonie, Dziecięce marzenia.
A przyjaźń w wieczne
skojarzy spójnie. To młodość, przenika i wchodzi!
Pryskają nieczułe lody Rozrywa lody i zatroskania.
I przesądy światło
ćmiące;
Światło wbija w mroczne ulice.
Witaj, jutrzenko
swobody,
Giń, stary szablonowy wymiarze,
Zbawienia za tobą
słońce!
Młodość teraz panuje!
Autor: Adam Mickiewicz Jest słońcem!
Gwiazdami życia………. .
E.K.
